Blog

Obsługujemy spory prawne na tle umów pośrednictwa praktycznie w całej Polsce. W trafiających do nas umowach pośrednictwa pojawiają się zapisy, które bardzo często są niezgodne z prawem.

Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04: W rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. „rażące naruszenie interesów konsumenta” oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast „działanie wbrew dobrym obyczajom” w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku. Obie, wskazane w tym przepisie, formuły prawne służą do oceny tego, czy standardowe klauzule umowne zawarte we wzorcu umownym przekraczają zakreślone przez ustawodawcę granice rzetelności kontraktowej twórcy wzorca w zakresie kształtowania praw i obowiązków konsumenta.

W umowie można wpisać wiele zgodnie ze słynnym powiedzeniem „papier przyjmie wszystko”, ale nie każdy zapis będzie ważny i prawnie skuteczny.

Przepisy Kodeksu cywilnego w art. 385³ wymieniają ogólny katalog klauzul niedozwolonych. Niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności:

pkt 16) nakładają wyłącznie na konsumenta obowiązek zapłaty ustalonej sumy na wypadek rezygnacji z zawarcia lub wykonania umowy;

pkt 17) nakładają na konsumenta, który nie wykonał zobowiązania lub odstąpił od umowy, obowiązek zapłaty rażąco wygórowanej kary umownej lub odstępnego;

pkt 18) stanowią, że umowa zawarta na czas oznaczony ulega przedłużeniu, o ile konsument, dla którego zastrzeżono rażąco krótki termin, nie złoży przeciwnego oświadczenia;

pkt 22) przewidują obowiązek wykonania zobowiązania przez konsumenta mimo niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez jego kontrahenta.

W naszej pracy bardzo często spotykamy się z różnymi klauzulami prolongacyjnymi w umowach pośrednictwa, na mocy których przewidziano automatyczne przedłużenie umowy pośrednictwa.

Co do zasady sama taka klauzula nie jest wprost zakazana w umowach z konsumentami, niemniej sposób jej ukształtowania w danej umowie może prowadzić do wniosku, że jest to klauzula niedozwolona. Jeśli pośrednik ukształtował klauzulę w ten sposób, że umowa przedłuża się niezależnie od działania strony (tzw. milczące przedłużenie umowy), to takie postanowienie może być uznane za abuzywne. W umowach z konsumentami doktryna prawa zezwala na stosowanie tego rodzaju klauzul w wersji takiej, że w celu przedłużenia umowy klient powinien złożyć odpowiednie oświadczenie. Klauzula przyjmująca milczące przedłużenie umowy budzi wątpliwości.

Równie często Pośrednik zastrzega w umowie, że w razie wypowiedzenia umowy przez Klienta przed ustalonym terminem Klient zapłaci swoistą karę umowną w postaci prowizji lub jej równowartości. Tego typu postanowienie umowne może zostać uznane w konkretnej sytuacji za abuzywne. Szczególnie dotyczy to zapisów umowy pośrednictwa, gdzie kary umowne są zapisane jednostronnie, to znaczy Klient jest zobowiązany do zapłaty kar umownych, a Pośrednik nie ma takiego zobowiązania. To powoduje, że skuteczność tych zapisów jest mocno wątpliwa.

Każda sytuacja jest inna, dlatego zachęcamy do indywidualnej konsultacji prawnej.

Jeśli masz problem z rozwiązaniem umowy z pośrednikiem – zgłoś się do nas już dziś!

Po analizie umowy pośrednictwa odpowiemy na pytanie jak bezpiecznie wypowiedzieć umowę pośrednictwa i zakończyć współpracę z pośrednikiem.